Ziek, maar dankbaar

Berichtje van mijn baasje

We zijn allemaal gewoon menselijke wezens. #Ziek zijn is moeilijk voor iedereen. Er zijn mensen op het internet die zeggen: het is maar een woord, maar ik laat het me niet beperken!
"Ik zal het niet laten winnen"

Nou, in het begin was ik zo'n persoon. Ik kreeg een #rolstoel. Mijn #racewagen en dat gaf me #vrijheid, dus het voelde voor mij alsof ik sterker was dan mij ziek zijn.
Maar zo werkt het niet. Wel als het daar bij blijft. Maar over het algemeen blijft het daar niet bij. 

Mensen winnen er soms #gevechten tegen kanker. Das iets wat ik vaak hoor. Maar dat is niet eerlijk om te zeggen. Omdat andere mensen ook #vechtentegrnkanker. En die hebben wel minder geluk. Misschien was het voor hun zwaarder en dan gaan ze dood. En dan? zeggen we dat ze haar gevecht verloor? Ik zou het zo niet noemen. Nee. Ze heeft niet verloren. Want dat zou betekenen dat ze zwakker was of niet genoeg haar best heeft gedaa of noem het maar op. Het is altijd een oneerlijk gevecht. Voor elke ziekte in de wereld. 

het heeft lang geduurd voordat ik de woorden "Ik ben chronisch ziek “zou zeggen
Maar weet dat ik min geen andere keuze meer heb. De situatie is soms echt #kritisch. Ik probeer mezelf te trainen om beter te worden. Elke keer is er een plan om mezelf  #uphill te krijgen. 

Maar terugkijkend op de afgelopen jaren ging Het ging in grote lijnen alleen maar #bergafwaarts. En daar is niks waar ik aan kan ....
Wacht, dat is typisch zo’ zin die de meeste mensen nu zullen verwachten. Dat er niks is wat ik er aan kan doen. ja Op het moment voel ik me down en het is allemaal te veel. Maar Ja Dat is een deel van dit alles. Er zijn écht kak veel dingen die ik niet kan veranderen. Maar om nou te zeggen er is niks wat ik kan doen.. 

Er is zat te doen. Elke kleine stap is er één. Is het niet fysiek, dan wel mentaal. Is het niet om vooruit te gaan, dan wel om stabiel te blijven. Is stabiel blijven onmogelijk, dan proberen we wachteruitgsng minder snel te laten gaan. Er is altijd iets dat de situatie kan helpen. Als voorbeeld voor mij: ik heb een nieuwe manier gevonden om gezonder te eten, want na de meeste nachten ben ik niet in staat om te volledig te koken. Ik zit meerder keren per week in t ziekenhuis. Heb mu zó veel gevaarlijke aanvallen en koken is daardoor een dingetje. Maar ik vind t leuk. Dus wát een pluspunt. 

Maar er zijn ook zoveel mentale stappen te maken. Bijv gelukkiger te worden. Ik ben daar erg mee bezig o.a met yoga/mindfulness Ik ben liever #gelukkig en ziek, dan andersom.

#hulphondSnow. Ik praat met hem (heel zacht). Ik zou mijn lieve Niels, die slaapt, niet wakker willen maken. Hij slaapt al te weinig door mij. Door mijn ziekten dan.
Ik probeer mezelf te troosten. Ik trek snow tegen hem aan en beweeg die ontspannen flaporen van hem die normaal recht over eind staan. 

“hi, Snow, het is oke. Het is goed. We kunnen dit aan. Ik weet dat we het kunnen. "Ik laat mijn tranen gaan en die snow ligt daar gewoon. Rustig. Soms knort hij met zijn dopneus en maakt hij geluiden. Of knabbelt zachtjes aan mijn neus. Soms besluit hij op zijn rug te draaien en trapt hij me in mijn gezicht. slaan met zijn grote poten😉
Ik moest lachen. Het is hem gelukt! Ik droog mijn tranen en voel me intens dankbaar dat ik Snow heb en dat mijn lieve, soms zo uitgeputte Niels van der Klein gewoon doorgeslapen heeft.
😘

Ik heb Instagram! @assistancedogsnow

Hallo allemaal,

Long time no see! Het gaat goed met me. Ik ben een wijze 5 jaar oud assistentiehond. Ja, ja. Dit jaar word ik al weer 6. Het signaleren gaat nog steeds perfect. Ik mis eigenlijk geen enkele aanval meer. Voor mijn baasjes super fijn, voor mij de normaalste zaak van de wereld..
Met baasje ging het niet altijd even goed, maar dat geeft niet, dan heb ik tenminste wat te doen.

Er is zelfs een tijdje geweest waar in het helemaal niet meer lukte om te handbiken. Ik ging dan vaak met de grote baas of met opa naar het bos. Maar niet met mijn baasje. Jullie weten hoe geliefd de handbike is, en hoe fijn baasje het vind om in de natuur te zijn met mij.. Je kan je dus wel voorstellen dat ze dit erg moeilijk vond. Ik heb veel met mijn dikke natte dopneus troost kusjes gegeven. Dat helpt eigenlijk altijd wel.

Maar: goed nieuws. Langzaam aan pakken we de dingen weer op zoals ze waren. En handbiken lukt nu ook weer steeds vaker! Wat een feest! Wij genieten hier weer vol op van. En het plan is natuurlijk om weer net zo goed in shape te komen als we voorheen waren. Dat gaat ons vast en zeker lukken.

We hebben heel wat persoonlijke berichten gekregen van "fans". Er werd gevraagd of alles wel goed ging, en waarom er geen updates meer kwamen. Dank jullie wel hier voor, we vinden dit super leuk! Blijkbaar leven jullie erg mee en dat vinden we lief. Baasje verbaasd zich soms over de belangstelling. Maar ik wist natuurlijk al wel dat ik een enige hond ben..

Om ons toch te kunnen volgen in tijden van weinig blog posts: volg ons op Instagram!

@assistancedogsnow

In discussie met baasje

Tja, soms heb ik gewoon geen zin. 

Een collega-vriendinnetje er bij!

Baasje heeft in het epilepsie iemand ontmoet die, uiteraard, ook epilepsie heeft. Fiona heet ze. Dat was nog voordat ik geboren was, maar ze zijn nog steeds bevriend. Zo heeft ze gezien hoe ik mijn baasje kan helpen, en kwamen we tot de conclusie dat zij net zo'n lief maatje verdiend, die opgeleid kan worden tot assistentie hond. En het is gelukt!

 Ik mocht met de baasjes mee om de kleine hulphond in wording te ontmoeten. Ze is nog heel klein, ik kwam hard naar haar toe gerend maar besloot om voorzichtig te snuffelen. Het lijkt Daan, mijn beste vriend, wel! Maar dan in het klein. Ze vond mij wel erg groot.
Onze ontmoeting ging best wel goed, en daar is baasje heel blij mee. Want we zullen elkaar nog veel vaker gaan zien.

Lieve Puk, en baasjes Fiona en Wessel, wij wensen jullie alle geluk van de wereld en heel veel succes met de team trainingen!
Dikke dopneuskus van Snow

Klik hier voor de website van Puk

Vrijgezellenfeest

Ongeveer 1,5 maand geleden had baasje haar vrijgezellenfeest. Ik mocht als enige man tussen alle vrouwen mee. Genieten! Maar ook een beetje spannend. 

Gelukkig kon baasje me wel een beetje gerust stellen, zo spannend was het uiteindelijk ook helemaal niet.

Collega Happy was er ook, en de chagrijnige hond van de ouders van baasje was er ook weer.

Het was een erg gezellige middag. Niet te lang - want dan is het te druk en krijgt baasje een aanval. 

Ik begon op het eind al zachtjes aan te signaleren dat het genoeg was. En dat bleek ook maar goed te zijn, toen we weer veilig thuis waren kreeg baasje de aanval. 

Zo hebben we toch kunnen voorkomen dat die aanval a la public kwam, of ergens op een oncomfortabele plaats.

Baasje is laatst met de grote baas getrouwd, in een hele mooie grote lange jurk in de kleur van mijn vacht!  Een Net-niet-helemaal-wit-maar-eerder-champagne-of-begie-kleur. 

Maar op deze dag mocht ik de show stelen met de "bride to be" kroon.

Mooie plekjes in het Bos

Er zijn veel mooie plekjes in Driebergen.

We gaan daar vaak de bossen in.

Vandaag mocht ik mijn touw mee nemen. 

Ik laat jullie, en mijn touw, een paar mooie plekjes zien.

Nieuwe outfit

Baasje vind dat ik een lekkere kont hebt. (ze houdt
niet van die lage doorgefokte hondenkonten)

Ik heb er een nieuwe outfit bij. Het originele tuigje van Bulters Mekke vind ik niet lekker zittenn, maar hij is ook niet duidelijk (mijn vacht valt er overheen). Daarom gebruiken we vaak een K9 tuig, met de originele labels van Bulters Mekke er op. Nadeel is dat je veel namaa-hulphonden-hesjes hebt. Die baasjes doen net of hun hond ook hulphond is. En die gebruiken veelal ook gewoon K9 tuigen. Ze zijn immers vrij te verkrijgen.
We zijn blij met deze nieuwe outfit, ook duidelijk dat ik een hulphond ben en niet afgeleid dien te worden.

Blij! Hij zit lekker hoor.