Mee naar het ziekenhuis

Hallo allemaal, geen zorgen, ik leef nog.
We zijn nu al weer 3,5 maand bij lieve Raissa, en dat blijven we ook nog wel even. Maar onze eigen woning is in zicht. Het is een nieuwbouw woning, vlak bij het bos. Ideaal. Er wordt momenteel nog vol op gebouwd dus we kunnen er nog niet in. Wel mogen we deze week even komen kijken naar hoe het er tot nu toe uit ziet.

De kleine aanvallen kunnen steeds vaker voorkomen worden doordat ik ze ruim op tijd aan geef. Maar jammer genoeg zit baasje nog steeds in een slechte periode met veel grote aanvallen. Waarschijnlijk heeft de stress van de afgelopen tijd deze slechte periode getriggerd. Het is moeilijk om weer uit zo' n periode te komen. Want die aanvallen veroorzaken vermoeidheid en luxaties (baasje luxeert snel haar gewrichten doordat zij het Ehlers Danlos syndroom heeft.). Die luxaties veroorzaken pijn. Vermoeidheid, stress en pijn triggeren op hun beurt weer aanvallen.

Bij mijn baasje in het ziekenhuis. Wel een beetje spannend, al die witte jassen en rare ruimtes.

Zodra de kans er is, zijn wij natuurlijk buiten te vinden. In de natuur. Dat is onze uitlaatklep. Jammer genoeg zijn er een aantal mankementen aan de handbike, maar we hopen dat die deze week gemaakt kunnen worden. Laatst waren we op de Veluwe aan het fietsen, toen mijn saaie baasje besloot dat het tijd was voor een pauze. En dit doen we tegenwoordig standaard. Baasje zegt dat ik anders door ren tot de kussentjes van mijn pootjes weer kapot zijn. Ach, ik heb toch ook helemaal geen tijd om aan mijn pootjes te denken als ik in de natuur ben.

Mijn bal ligt altijd netjes in de fietstas te wachten tot hij er uit gehaald mag worden. Dit mag, volgens de regels van mijn baasje, pas als wij in de natuur- of op een veldje zijn. Ik laat mijn bal namelijk heel vaak vallen en dat is gevaarlijk op de weg. Zodra we in het bos zijn begin ik dan ook met mijn neus keihard tegen de fietstas aan te duwen. Zo hard dat mijn baasje haar stuur niet recht kan houden (fietstassen zitten aan de voorkant de van de handbike, ipv achter zoals bij een gewone fiets). Als dit niet werkt heb ik nog een tweede truc: keihard blaffen en zingen. Op een gegeven moment draaien de hoofden van wandelaars zich naar ons: "zou die hond mishandeld worden?" Moet je kijken hoe snel ik mijn bal dan heb! ;-) 

Mensen denken dat ze slim zijn, dat ze honden kunnen manipuleren met hun methodes zoals lekkere beloningen of prijzende woordjes. Ik heb zo mijn eigen manipupmethoden. Even alle gekheid op een stok (Stok?! Waar?!). Het is jammer dat we momenteel niet elke dag de natuur in gaan, maar die perioden komen ook wel weer. Eerst maar eens proberen bij te komen en te herstellen, tussen alle aanvallen door..

Rusten, dat kunnen we ook erg goed. Wist je dat een hond als ik ongeveer 14 uur per dag slaapt? Veel he. Dat betekend dat ik lekker kan slapen wanneer mijn baasje gaat rusten. Rusten is niet saai hoor, want bij het rusten horen de nodige knuffeltjes, kroeltjes, kusjes en dopneusjes. Dit is een van mijn specialiteiten. Ik kan dit met verschillende baasjes. Zowel met mijn eigen baasje, als met die van Ninja de poes. Ik mag dan lekker op bed komen liggen. Soms zijn de rollen ook omgedraaid. Mijn baasje komt namelijk ook wel eens bij mij in de mand liggen! Ik heb een grote vierkante mand, met een beetje passen en meten past daar best een mens bij in. 

Soms, als mijn baasje midden in de nacht wakker wordt, is ze Raissa kwijt (Raissa en baasje slapen naast elkaar). Echt zoeken hoeft ze dan niet, want ook Raissa ligt dan gewoon bij mij in de mand. Past best.

Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen had ik angst voor de badkamer. Deze angst is er inmiddels weer uit getraind. Dat hebben mijn baasje en ik toch mooi voor elkaar.

Ook gaat het signaleren van de grote aanvallen steeds beter. Ik had mezelf namelijk aangeleerd om de grote aanvallen bij Raissa aan te geven ipv bij mijn baasje. Dit resulteerde in valpartijen omdat mijn baasje niet snel genoeg kon gaan zitten. Ik deed dit, omdat ik wist wat er ging gebeuren (baasje gaat vallen). En ik vond dat erg spannend. Nu begin ik weer in te zien dat, als ik mijn baasje op tijd waarschuw, ze helemaal niet hoeft te vallen. En gelukkig is dat de laatste tijd ook niet meer gebeurt. Ik ben een erg gevoelige hond, daardoor ook erg gevoelig voor trauma's. Maar samen met mijn baasje kom ik er wel!